นักโบกรถเหล่านี้ได้บันทึกรายละเอียดเกี่ยวกับโฮสต์และบ้านในมหาสมุทรมาหลายชั่วอายุคน
โดยรวมแล้ว Michael Moore รู้สึกเสียใจที่สูญเสียประสาทสัมผัสในการรับกลิ่นเมื่อหลายสิบปีก่อนอันเป็นผลมาจากการสัมผัสสารเคมีในโรงเรียนสัตวแพทย์ มันอาจจะทำให้เขารู้สึกไม่สบายอยู่บ้าง แต่ในวันที่กันยายน 2010 เมื่อเขามาถึงชายหาดในแมสซาชูเซตส์เพื่อตรวจดูซากวาฬหลังค่อมที่เน่าเปื่อยขนาดมหึมา สัตว์ความยาวแปดเมตรถูกพบตายใน Chatham บนข้อศอกของ Cape Cod และ Moore นักวิทยาศาสตร์สัตวแพทย์ของ Woods Hole Oceanographic Institution (WHOI) ต้องการทราบว่าอะไรทำให้สัตว์ตาย แต่เมื่อเขาไปถึงซากศพขนาดมหึมา เขาพบว่าอวัยวะของมันได้ย่อยสลายไปมากเกินกว่าที่เขาจะรวบรวมมาใช้ประโยชน์ได้มากมาย อย่างไรก็ตาม เขาเห็นสัญญาณหนึ่งของชีวิต นั่นคือกลุ่มของเพรียงวาฬที่ปล่อยอิสระ ซึ่งฝังตัวอยู่ในผิวหนังของวาฬเหมือนเจาะร่างกายด้วยแคลเซียมคาร์บอเนต
เพรียงวาฬเป็นตระกูลเฉพาะของเพรียงต้นโอ๊ก ซึ่งเป็นสัตว์จำพวกครัสเตเชียนทะเลที่กรองอาหารซึ่งยึดติดกับพื้นผิวต่างๆ และห่อหุ้มร่างกายที่อ่อนนุ่มของพวกมันด้วยกระดองรูปภูเขาไฟ เช่นเดียวกับวาฬที่มันอาศัยอยู่ เพรียงวาฬสามารถเติบโตได้สัดส่วนที่น่าทึ่งเมื่อเทียบกับสายพันธุ์ที่คุณอาจพบเห็นบนชายฝั่ง “พวกมันมีขนาดเท่ากับถ้วยกาแฟขนาดเล็ก และค่อนข้างเป็นทรงกลมเหมือนลูกเทนนิสที่ระเบิดออก” มัวร์บอกฉัน “ถ้าคุณชอบเพรียง พวกมันค่อนข้างพิเศษ เพราะมันตัวใหญ่มาก”
มัวร์ยอมรับโดยตัวเขาเองว่าเขาไม่ชอบเพรียง—อันที่จริง เขาเกลียดพวกมัน เขามาด้วยความดูถูกเหยียดหยามโดยสุจริต หลังจากใช้เวลานับไม่ถ้วนในการพยายามเอาสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังที่ดื้อรั้นออกจากใบพัดเรือของเขา แต่เขารู้ว่าใครจะชื่นชมสัตว์ร้ายที่ยังมีชีวิตอยู่และติดอยู่กับซากวาฬ: Jesús Pineda นักนิเวศวิทยามหาสมุทรที่ WHOI มัวร์ใช้มีดยาวหั่นเพรียงออกสองสามตัว วางไว้บนน้ำแข็งในตู้เย็น แล้วส่งพวกมันกลับไปที่วิทยาเขตริมทะเลของ WHOI เพื่อส่งต่อให้เพื่อนร่วมงานของเขา
ปิเนดา ผู้ซึ่งสร้างอาชีพทางวิชาการด้วยการเป็นเพรียงรู้สึกตื่นเต้น ในบรรดาเพรียงวาฬกว่า 1,000 สายพันธุ์บนโลก เพรียงวาฬเป็นเพรียงที่หาได้ยากที่สุดบางชนิด ดังนั้นจึงควรศึกษาในขณะที่มันยังมีชีวิตอยู่ แทนที่จะใช้ชีวิตติดอยู่ที่จุดเดียวเหมือนญาติๆ ของมัน เพรียงวาฬจะโหนหัวและตีนกบของวาฬบาลีนที่อพยพและกินแพลงก์ตอนที่บ้านเคลื่อนที่ของพวกมันว่ายผ่าน การจัดเรียงนี้ยังช่วยปกป้องเพรียงจากนกนางนวล หอยทากทะเลที่กินเนื้อเป็นอาหาร และผู้ล่าอื่นๆ บนชายฝั่ง แต่เนื่องจากพวกมันไม่สามารถปิดปากตัวเองได้เหมือนสายพันธุ์อื่น เพรียงวาฬจึงไม่รอดจากน้ำได้นาน นั่นทำให้โชคดีที่ได้ตัวอย่างที่มีชีวิตแม้ในขณะที่วาฬที่ไม่มีชีวิตเกยตื้น นอกจากนี้ ไม่มีใครรู้มากนักเกี่ยวกับวิธีการดูแลเพรียงเมื่อพวกมันแยกตัวออกจากบอดี้การ์ดที่สะอึกสะอื้น การค้นพบของมัวร์เป็นโอกาสที่หาได้ยากสำหรับไพเนดาที่จะลองทำดู
Pineda ได้ย้ายเพรียงซึ่งเป็นชิ้นส่วนของซากวาฬที่เน่าเปื่อยที่ยังติดอยู่ไปยังแท็งก์เปิดในห้องปฏิบัติการระบบสิ่งแวดล้อมของ WHOI น้ำทะเลค่อยๆ ไหลมาเหนือพวกมัน และไพเนดาก็นำกุ้งแห้งแช่เยือกแข็งซึ่งรู้จักกันในนามของลิงทะเลมาเลี้ยงด้วยความหวังที่จะเลี้ยงเพรียงไว้ เขาต้องการเพาะพันธุ์พวกมันและศึกษาว่าตัวอ่อนของพวกมันเกาะกับผิวหนังของปลาวาฬได้อย่างไร แต่หลังจากผ่านไปหลายสัปดาห์ เพรียงก็ตายไปโดยไม่มีการขยายพันธุ์ และ 11 ปีต่อมา Pineda ยังคงรอการยิงอีกครั้ง
ตราบใดที่มนุษย์รู้จักวาฬ เราก็รู้จักเพรียงของพวกมันด้วย รยางค์ที่แยกไม่ออกเหล่านี้ซึ่งอาศัยฝูงวาฬนับสิบสายพันธุ์ที่แปลกแยกออกจากกัน รัดแน่นจนแทบจะเป็นส่วนหนึ่งของผิวหนังของวาฬ เป็นผลให้พวกเขาถูกพาเข้าไปในถ้ำโดยชาวแอฟริกาตอนใต้ซึ่งหาเนื้อวาฬที่ถูกชะล้างเมื่อ 164,000 ปีก่อน สิ่งเหล่านี้ได้รับการอธิบายและจัดเรียงโดย Charles Darwin และ Jean-Baptiste Lamarck ในการศึกษาอนุกรมวิธานยุคแรก และแสดงภาพประกอบอย่างละเอียดอ่อนในผลงานของ Musashi Sekiju นักธรรมชาติวิทยาซามูไรในศตวรรษที่ 19 พวกเขาถูกทำให้เป็นอมตะในวรรณกรรมโดยไม่มีใครอื่นนอกจากเฮอร์แมน เมลวิลล์: เขาบรรยายถึงเรือPequod ที่ แล่น เคียง คู่กับ
เมื่อพูดถึงการวิจัยทางวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ เพรียงวาฬไม่ได้รับความสนใจมากนัก มีเงินเพียงเล็กน้อยในนั้น คณะกรรมการโนเบลไม่น่าจะเรียกใครก็ตามที่ทำให้ชีวิตที่เงียบสงบและพเนจรของพวกเขากระจ่างขึ้นในที่สุด แต่สำหรับนักวิทยาศาสตร์เพียงไม่กี่คนที่ทำงานร่วมกับพวกเขา พวกเขาสร้างแรงบันดาลใจให้กับความหลงใหลที่ไม่เหมือนใคร Larry Taylor ผู้สอนวิชาชีววิทยาที่ Helena College University of Montana กล่าวว่า “บางครั้งฉันพูดติดตลกเมื่อฉันพูดหรือตีพิมพ์บทความว่าคนทั้ง 10 คนในโลกที่ศึกษาเพรียงวาฬจะสนใจจริงๆ”
เทย์เลอร์ ซึ่งทำการวิจัยระดับปริญญาเอกเกี่ยวกับซากดึกดำบรรพ์ของวาฬเพรียง เป็นหนึ่งในกลุ่มนักวิทยาศาสตร์กลุ่มเล็กๆ ที่มุ่งมั่นที่จะเรียนรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับสิ่งมีชีวิตที่เดินทางไกลเหล่านี้ แม้จะมีอุปสรรคในการศึกษาพวกมัน—และมีมากมาย—พวกเขาเชื่อมั่นว่าสัตว์ที่ถูกมองข้ามมีสิ่งต่าง ๆ ที่จะสอนเราเกี่ยวกับวาฬที่มันอาศัยอยู่ ประวัติศาสตร์ของโลก และสิ่งที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต
นี่คือสิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับวิถีชีวิตของเพรียงวาฬ: เช่นเดียวกับเพรียงอื่นๆ พวกมันเริ่มต้นชีวิตด้วยการเป็นตัวอ่อนว่ายน้ำด้วยกล้องจุลทรรศน์ เมื่อถึงจุดหนึ่ง พวกเขาพบจุดที่จะตั้งหลักแหล่งและเริ่มสร้างเปลือกเพื่อปกป้องร่างกายที่เปราะบางของพวกเขา พวกเขาสร้างแผ่นแข็งหกแผ่นที่หลอมรวมกันเป็นกำแพงกันดินที่ล้อมรอบ โดยมีช่องเปิดด้านบนซึ่งพวกเขาทำธุรกิจภายนอกทั้งหมด เมื่อตัวอ่อนเติบโตเป็นตัวเต็มวัยที่มีลักษณะคล้ายกุ้ง พวกมันจะเพิ่มวงแหวนของวัสดุที่มีศูนย์กลางอยู่ที่ด้านล่างของผนังเปลือก ขยายเป็นแร่ธาตุเทียบเท่ากับของเล่นเด็กที่มีวงแหวนเรียงซ้อนกัน พวกเขาใช้ชีวิตที่เหลือโดยเอาหัวติดอยู่กับที่ คลี่ cirri ที่เหมือนขาออกเพื่อกรองอาหาร และใช้อวัยวะเพศที่ยาวและยืดหยุ่นเพื่อผสมพันธุ์กับเพื่อนบ้าน เพรียงหลายชนิดทำสิ่งเหล่านี้ขณะติดกับหิน ท่าเรือ เปลือกหอยแมลงภู่ หรือใบพัดเรือของไมเคิล มัวร์ เพรียงวาฬทำบนผิวน้ำของวาฬที่มีชีวิต
เพรียงบางชนิด รวมทั้งสัตว์รูปร่างคล้ายพู่Xenobalanus globicipitusสามารถอาศัยอยู่บนสัตว์จำพวกวาฬได้หลายชนิด บางตัวนั้นช่างเลือกมากกว่าโดยส่วนใหญ่ติดอยู่กับวาฬบางชนิด Tubicinella majorซึ่งดูเหมือนท่อสุญญากาศลูกฟูก อาศัยอยู่เฉพาะในวาฬไรท์เท่านั้น Coronula diadema—ตั้งชื่อโดยบิดาแห่งอนุกรมวิธานเอง, Carl Linnaeus— ชอบที่จะตั้งถิ่นฐานบนหลังค่อม เพรียงเหล่านี้แต่ละตัวมีโครงสร้างเปลือกที่พัฒนาขึ้นเป็นพิเศษเพื่อยึดตัวเองเข้ากับเนื้อของเหยื่อ หลายสปีชีส์มีห้องอยู่ภายในแผ่นผนังซึ่งมีง่ามของหนังปลาวาฬงอกขึ้นมา เสริมความแข็งแกร่งในการยึดเกาะของเพรียง
เป็นที่รู้กันว่าวาฬแต่ละตัวรวบรวมเพรียงได้มากถึง 450 กิโลกรัม นั่นเป็นมวลมหาศาล แต่เมื่อเทียบกับหลังค่อมหนัก 30 ตัน มันจะหนักพอๆ กับเสื้อผ้าอีกชั้นหนึ่งเท่านั้น และเท่าที่นักวิทยาศาสตร์สามารถบอกได้ ไม้แขวนเสื้อไม่รบกวนวาฬที่แข็งแรงเป็นพิเศษ พวกมันอาจเพิ่มแรงลากเล็กน้อยเมื่อวาฬว่าย แต่พวกมันอาจมีประโยชน์ในฐานะชุดสนับมือทองเหลืองเมื่อตัวผู้ที่โตเต็มวัยต่อสู้กันเองเพื่อแย่งชิงโอกาสผสมพันธุ์
